Woensdag 5 Augustus 2009
Toen ik wakker werdt brandde ik al de tent ûût. De zon baktte er al flink op los. Vandaag belooft een mooie dag te worden. Na het ontbijtje zijn we naar de poort gegaan om naar de emberger te gaan. Er lagen al flink wat pakzakken klaar, dus legden wij onze pakzakken achteraan. Na een half uurtje wachten kwam frou Pützl er aan rijden met de bus en tijdens haar draai om de auto te keren stopte ze naast mij en vroeg waar ik heen wilde. “Emberger” zei ik… “Dan fahre ich mit innen”.. was het antwoord! En ze stopte de bus naast ons, en de laffe teckels mochten aan boord. Elke andere onverlaat – waarvaan sommigen al veel langer wachtten – werden subiet geweigerd met de mededeling “Diese bus ist fur Airtime”… TOP!
En toen we boven waren kwam frou Pützl nog even naar ons toe en zei dat we gewoon met ons groepje bij elkaar moesten gaan staan en dan kregen wij voorrang zogenaamd onder het motto “Airtime cursisten”… We kunnen kennelijk een potje breken bij frou Pützl!
Boven aangekomen hebben we na wat rond kiek’n de spullen klaar emaakt en ben ik als eerste (uiteraard) weggestart. Gerard volgde al snel. Voor mij waren er een stuk of 10 aan het draaien in een mooie bel dus ik dacht dat het niet zo moeilijk zou moeten zijn om omhoog te komen, maar niets was minder waar. De grote bellen “waren op” (of ik kon ze niet vinden), maar na 10 minuten pielen bij het neusje was ik alleen maar gezakt. Er waren wel belletjes, maar die waren fel en klein en verwaaid. Ik merkte ook dat ik maar langzaam vooruit kwam als ik naar het oosten vloog, dus er stond een pittige oostwind. Op een gegeven moment kon ik niets anders dan met speed de kloof over te steken richting Wiesflecker, maar ook daar zat
geen thermiek van betekenis. Na 25 minuten moest ik dus landen, en na mij zakten iedereen eigenlijk uit. Ook Gerard had inmiddels melding gemaakt van de harde oostwind, en zag vanuit de lucht dat er veel piloten de kempif niet haalden en buiten moesten landen. Jasper melde toen dat ook op de start het niet meer vertrouwd was, want de wind was cross en soms zelfs van achteren. Bovendien was het erg turbulent voor de start, wat voor gevaarlijke situaties leidde. Ze besloten om niet te starten en eerst maar een tijdje af te wachten.
Gerard en ik waren inmiddels klaar met inpakken en zagen dat nog meer mensen niet meer tegen de wind in kwamen (of te laat merkten dat ze te laag zaten) en veel buitenlandingen was het gevolg. We zijn toen maar gaan lunchen met Marianne onder de tarp en hebben genoten van lekkere noodles en Almdutler.
Pas na een paar uur was het weer een beetje gekalmeerd op de start, en startten er weer een paar weg. Jasper vroeg ons om verslag te doen van deze winddummies, en toen bleek dat ze makkelijk de landing haalden zijn Jasper, Peter en Wouter ook weggestart. Jan was al eerder weer mee terug gereden met de rest van de familie, want die moest “voor-slapen” vanmiddag, want die gingen om half acht ‘s avonds weer terug naar nederland. Dat is eerder dan de bedoeling was, maar ze hebben helaas een sterfgeval in de vriendenkring en willen bij de uitvaartplechtigheid zijn.
Gerard Marianne en ik zijn nog even boodschappen wezen doen en aan het eind van de middag zijn Gerard, Wouter en ik nog even naar de 500 m. plek gegaan voor een avondvluchtje. Jacqueline kwam er achteraan met de auto. Op Wiesflecker lagen al 30 cursisten klaar, aar die zaten kennelijk te wachten op de kerst, want er zat weinig beweging in. De wind was af en toen van achteren, dus de bergwind dreigde de overhand te krijgen. Maar ook bij nukwind werdt er niet gestart door de duitse vliegschool. Ik had inmiddels de spullen klaar gelegd op de hoge schuine helling, en had nog een aanvaring met een arrogant jong cursiste trutje, die zó haar scherm neergelegd had dat ik de linkerkant niet kon uitvouwen. Ik was bijna klaar dus ik legde mijn scherm half over die van haar, en toen begon ze af te steken met “of ik wel een brevet had, en dat ik op moest schieten en en nog meer van die onzin. We hebben haar even uitgelachen en ik ben toen met lichte rugwind weggestart. Hard lopen, maar verder ging het prima. Toen ik geland was kwam ook Gerard er aan (met een pak hooi is z’n scherm). Daarna duurde het een tijd voordat er nog iemand naar beneden kwam en Leontien meldde al dat de periodes met rugwind steeds langer duurden. Helaas was het vliegen toen écht afgelopen, en moest Wouter weer met Jacqueline mee naar beneden.
We hebben nog een tijdje rondgehangen op de landing met een lekker koud biertje en zijn toen gaan eten met z’n allen. Jacqueline is vandaag trouwens wezen duiken in de Badensee, en dat was op zich wel weer leerzaam, maar verder niet zo veel aan…
HIER de foto’s van vandaag.
Recent Comments