Maandag 21 september.

Nou.. Lig ik dan… In een superdeluxe bed met luchtgeveerd anti-doorlig bed in ziekenhuis de Tjongerschans in Heerenveen. Het is al dinsdag nu 6 uur ‘smorgens als ik dit typ en ik heb een redelijke n8rust gehad.

Gister was ik al vroeg wakker in Lienz want ik had weer slecht geslapen. Die twee ouwe Tirolers bij me op de kamer die zijn ‘s nachts hele bossen aan het vellen met de kettingzaag – althans zo klinkt hun gesnurk – dus om half zes zat ik al de 2e aflevering van boer zoekt vrouw te kijken in het donker via uitzending gemist (tenen-krullende aflevering trouwens, maar da’s weer goed tegen trombose 🙂 ).

Ik had gisteren al gevraagd om een “vroeg bakkie koffie” zodat de stoelgang wellicht wat eerder op gang zou komen, zodat ik niet ergens onderweg in de ambulance zou hoeven te bouten, want dat is erg onhandig. (Helaas heeft dit niet gewerkt, maar gelukkig bleef het bouten ook uit 😉 ). Na het ontbijt gauw wassen en klaar maken voor vertrek (steeds`met de “schissel” in de aanslag trouwens) en om een uur of negen klonk er ineens weer Nederlands door de kamer en waren de verpleegkundige Albert en ambulance-chauffeur Robbin gearriveerd. Mijn hechtingen aan de onderzijde van m’n pols (kroppie of 10) moesten nog even eruitgehaald worden en schoon verband erop en we konden gaan.

Ik werdt overgeheveld naar de brancard van de ambulance, en toen schrok ik toch wel even. Zo’n brancard is kei-hard, en ik maakte me ernstig zorgen of ik hier wel 12 tot 14 uur op zou kunnen liggen. Bovendien had ik totaal geen steun voor m’n gebroken arm en pols. Achteraf viel het reuze mee, want hoewel zon brancard keihard ìs, heeft ie wel een goede`”pasvorm” en heb ik het redelijk doorstaan. Albert heeft voor ‘n arm wat meer steun geritseld met wat accessoires van de auto, en dat ging ok wel. We reden in een
joekel van een ambulance-bus die nog hageltje nieuws`was. Wel wat stug geveerd, dus elke bobbel voelde ik.

Eenmaal in duitsland had Robbin mooi de gang er in, en reden we vlot door. Voorbij München kwamen we helaas in de file terecht. Er was een ongluk gebeurd en dat moest nog opgeruimd worden. Na 3 kwartier netjes in de file gestaan te hebben vond Albert het Welletjes, en gaf Robbin de opdracht om via de vluchtstrook te gaan rijden, want we zitten niet voor niets in een ambulance natuurlijk. Nou, dat scheelde een bok op een slorrel, en al spoedig waren we plaats delict gepasseerd en konden we weer gas op de plank doen.

Afgezien van wat snelheidsbeperkingen door wegwerkzaamheden hebben geen oponthoud meer gehad. Rond zevenen ‘s avonds hebben ze de ambulance voor een wegrestaurant gezet, en hebben ze mij meegenomen het restaurant in om even te gaan eten. Je bent wel een attractie natuurlijk als je op brancard naar binnen gaat, maar dat kon me niet schelen.

We hebben even relaxed kunnen eten, en zijn toen begonnen aan de laatste etappe. Toen we in nederland waren heeft Albert contact opgenomen met het ziekenhuis en heeft even de ETA door gegeven, en even gemeld dat de heer Griffioen wel een goed bed nodig heeft ivm de eerste verschijnselen van doorliggen. Dat was een hele slimme actie, want zo hadden ze tijd om nog even een GOED bed klaar te maken. Top-gozert die Albert!

Onderweg heb ik steeds contact gehad met Annie om door te geven waar we ongeveer reden, en om 21:30 arriveerden we bij de eerste hulp van de Tjongerchans in Heerenveen. Toen de achterklep open ging zag ik mijn schatje al breed-glimlachend staan voor de schuifdeuren. Ze was ook net aangekomen, dus goed getimed. Het was heerlijk om Annie weer in de armen te sluiten natuurlijk (imagineer de vertraagde beelden; en denk er de tune van “black beauty” bij en laat maar komen die tranen).

We zijn hartelijk ontvangen door het personeel van de Tjongerschans, en na het omdoen van een mondkapje ben ik naar m’n quarantaine kamer gereden op de 3e etage kamer 315. Ik heb afscheid genomen van Robbin en Albert (bedankt jongens!!!) en toen kwam een volledig steriel ingepakte zuster op de kamer voor een intake gesprek en om wattenstaafjes langs al mijn kieren en gaten en open wonden te halen, om op kweek te zetten (ivm MRSA bacterie). De eerste resultaten zijn vandaag om 12:00 bekend, en de definitieve uitslag over 3 dagen. Als blijkt dat de eerste testresultaten negatief zijn mag bezoek dus wel onbeschermd langs komen, maar mag daarna geen contact hebben met andere ziekenhuis gasten. (na bezoek dus linea recta opzouten, en de kortste route naar buiten). Als ook de definitieve resultaten goed zijn over 3 dagen dan is er niets meer aan de hand.

Vandaag komt de arts en wordt bepaald of ik hier die dagen blijf, of dat ik al moet verhuizen… Ik houd julie op de hoogte uiteraard.

HIER de foto’s van de reis etc.

Ow ja: Albert de ambulance broeder heeft diverse keren meegemaakt dat er kostbare tijd verloren gaat als het huisnummer niet te zien is in het donker bij spoedeisende hulp. Hij heeft daarvoor reflecterende huisnummer bordjes ontwikkeld die je op zijn site kan bestellen. Bij Spanga kun je zien hoe goed het werkt als je daar in het donker voorbij rijd, want deze bordjes komen bij hem vandaan. Zie http://www.reflecterendehuisnummers.nl voor meer info. (ehm… Ik heb huisnummer 181 albert 😉 )