1 November vertrekken wat Euroflyers, PNN’ers en een paar Laffe Teckels naar Zuid Spanje om te gaan paragliden. Gerard houd daarvan een weblog bij en die kun je HIER vinden.

Het verslag van gisteren:
Vandaag moet ik me om 9:00 melden uur bij de röntgenafdeling van het ziekenhuis De Tjongerschans, en om 10:05 bij de Chirurg. Anita heeft haar vrije dag omgeruild zodat ze mij vandaag kan bijstaan. We waren mooi op tijd en al gauw werdt ik naar de röntgenkamer gebracht. Ze hebben van alle breuken weer foto’s gemaakt, en stralend kwam ik 9:20 weer de röntgenkamer uit.

We hoefden pas om 10:05 bij de chirug te zijn, dus hebben we maar even een bakkie gedaan in het restaurant. Daarna op naar de chirurg. Het liep daar allemaal wat uit, dus met wat vertraging werden we ontboden bij de chirurg. Daar hebben we even de nieuwe foto’s bekeken, en de conclusie was dat alles goed aan het genezen is. Ik kreeg nog wel het dringende advies om nog minimaal 6 weken niet op mijn linker been te gaan staan. Ik mag hem wel licht belasten tot 20 kg. en fietsen op een hometrainer mag ook, zolang ik maar geen pijn voel. Dus binnenkort staat de hometrainer van m’n pa hier thuis, zodat ik lekker wat kan gaan fietsen. Daarnaast ga ik vanaf Dinsdag volgende week 2x per week naar het fysiocentrum om te trainen.

De externe fixateur kan er vandaag wel uit, dus dat wordt spannend! Ook heeft de chirug besloten om over 4 weken al het metaal uit m’n bovenarm te halen, omdat ik er nu al veel last van heb. Het metaal in m’n pols zou er eerder al uit kunnen, maar omdat ik over 4 weken toch onder narcose moet, hebben we besloten om dan alles maar tegelijk te doen.

Maar eerst de externe fixateur: omdat het oostenrijks materiaal is, was het de vraag of ze`wel het juiste gereedschap hebben om de boel los te schroeven. “Ach…” zei de chirurg, “We hebben altijd nog een gewone platbektang waar het ook wel mee moet lukken…”. Van die opmerking werd ik toch een beetje zenuwachtig, en ook het feit dat 2 zusters vroegen of ze mee mochten kijken omdat ze`het nog nooit gezien hadden hier op de poli maakte dat ik toch echt een beetje nerveus werd. Verdoving vond de chirurg ook niet nodig, dus ik had er nu écht zin an zal ik maar zeggen… (not!)

We hebben eerst nog een half uur in de behandelkamer moeten wachten op het gereedschap, maar toen was het toch echt zo ver. Met een soort kurketrekker met een boorkop er op werd de eerste schroef op de fixateur los geschroefd, en dat ging heel soepel. Ook de andere schroeven aan de bovenkant waren zó los. Toen de verbindingstang die m’n pols
vasthield aan m’n onderarm los kwam kon je zien dat er een behoorlijke spanning op gestaan had. Dat heeft waarschijnlijk ook voor de pijn gezorgd de laatste weken. Nu waren alle stangen en bouten eraf, en staken er alleen nog 4 pennen uit m’n onderarm en hand. Ook daar werd de verstelbare boorkop op gezet, en na de opbeurende woorden “Dit kan wat gevoelig zijn” begon de chirurg te draaien… Ik voelde inderdaad een diepe pijnscheut toen ie begon te draaien, maar eenmaal aan het draaien viel het we mee. Toen de pen eruit geschroefd was begon het behoorlijk te bloeden en moest het toegestroomde publiek assisteren om het bloeden te stelpen met gaasjes. Het verwijderen van de overige 3 pennen verliep min of meer op dezelfde wijze. Een stevig rekverband er om en klaar was kees.

Daarna moesten we nog naar de pre-operatieve screening en de anesthesist om alle formaliteiten af te ronden ter voorbereiding op de operatie over een week of 4. Omdat de anesthesist aan het lunchen was, en we daar op moesten wachten, zijn we zelf ook maar even wat gaan eten in het restaurant. Na het gesprek met de Anesthesist waren we klaar en konden we naar huis. Al met al zijn we dus van 8:30 tot 13:30 onder de pannen geweest.

‘S middags is Annie gaan paardrijden en heb ik rustig aan gedaan, want ik had behoorlijk last van de “gaten” in m’n arm en hand.

Het is ìnmiddels een dag later als ik dit verslag tiep, en heb zojuist het verband er af gehaald, en zo ziet het er uit (best netjes!):

En HIER nog wat foto’s van eerdere dagen…

groeten! Jeffrey.