Marc=tiepmiep:

Goh, wat een dag weer vandaag. Enkelen van ons waren al errug vroeg wakker, maar nog niet uit de veren want is best wel fris als de zon er nog niet bij is. Dat doet-ie om 8 uur sharp. Dus we ontbijten daarna lekker met een senseootje en een gekookt eitje. Het is nu net 22:00 geweest, en we zitten na te tafelen bij de openhaard van Cees en Ien, in de beachbar op de kempiff.

Vandaag was er vrij veel wind, maar die begon pas na de middag. Dat betekent dat we zo’n beetje de hele ochtend getraind hebben voor het betere terrashangen, iets waar de teckels inmiddels al vrij aardig bedreven in raken.
Nou zijn er minder aangename plekken aan te wijzen waar je een aantal uurtjes op het terras moet doorbrengen…

Rond het middaguur begon het toch ernstig te kriebelen en zijn we de windzakken gaan inspecteren. Marc, ik dus, ging met zijn scherm klaarstaan en wachtte tot er een noemenswaardige bel langskwam. Andere piloten keken toe wat deze winddummie zou overkomen. Ik zag de bomen onder de start bewegen en trok mijn scherm op. Hij stond meteen goed en ik startte weg. Meteen draaide ik naar links, richting de toplanding, want de bel kwam eigenlijk van de verkeerde kant om bij de klif te kunnen klimmen. Na één draai landde ik dus op de grote grasmat naast de start. Korste vlucht uit mijn 15 jarige carrière.

De rest had al snel door dat ze nog even geduld moesten hebben. Ook ik gooide mijn fieldpack naast de anderen en nam nog een half uurtje zon. Toen pakte iemand anders zijn spullen en deed een poging. Helaas (voor hem) kreeg hij een fraaie frontstall en kon opnieuw zijn lijnen ont-punniken. Mooie kans om zelf weer vooraan te gaan staan. Dit keer was de wind al heel strak en ook bij de klif ging het best omhoog. Na 15 minuten zat ik hoog boven het fort en ook Daniël en Jorden waren ‘airborne’. Ik maakte een fly-by over de start. Daar was het een drukte van belang en ook Roland (ter Harkel /red.) stond te zwaaien. Toen merkte ik op dat iedereen bij de klif aan het uitzakken was, terwijl ik aan de linkerkant van de start nog omhoog ging. Ik maakte een paar rappe bochten en landde weer top. Na hem een hand te hebben gegeven zag ik Jan wegstarten (mooie start Jan). Inmiddels had Bart Koster zich bij ons gevoegd. Hij staat met zijn gezin in St. Jean en zocht een vliegmaatje. Nou heeft-ie er 5… 🙂 Omdat Jan Den Vloam ook begon uit te zakken en zich met een semi-acrolanding de open plek in het bos stortte, bij Daniël en Jorden, gingen Bart en ik hen ophalen met de auto. Ondertussen kon Jeffrey niet langer wachten en koos het luchtruim. Even dreigde Jeffrey eveneens naar beneden te spoelen maar wist zich vast te bijten in elk greintje lift en zijn splinternieuwe Arcus6 – mooi scherm trouwens – en gestaag klom hij weer richting het fort.

Met de minder fortuinlijke piloten in de auto kwamen we weer boven en vond ik het tijd voor een smakelijke lunch. Nou wil het toeval, toevallig, dat de kok  van Volantis, Bart (voor wie de andere weblogs nog niet heeft gelezen), een hele goeie kok is! Op Jeffrey na gingen de alle Teckels aan tafel. Na weinig tijd vloog onze grote opperTeckel hoog over onze hoofden tussen de high-performance jongens. Goed bezig Stefke! Helaas begonnen de wolken stevig door te groeien en donker te kleuren. Daarbij nam de wind behoorlijk toe en de windzak op het dak, die door Jeffrey eigenhandig ontward is, wees richting de hemel. Ik zeg, tijd voor een pauze. Ook Jeffrey kwam, na een uur vliegen heelhuids toplanden en had daarmee de langste vlucht van de dag.

Nu sloeg de twijfel toe, wat te doen: blijven en hopen op verbetering òf aftaaien naar de kempiff om te chillaxen. Uiteindelijk was de verleiding van de ’emmer’ Hoegaarden (voor met name Jorden) genoeg om boven te blijven.

Tegen 6 uur, of daaromtrent, leek het weer nog niet erg te verbeteren: veel wind en dreigende wolken. We wilden net terug naar de kempiff toen ik Maurits de Jong zag lopen. We maakten een kort praatje en ik zei dat ik baalde van de harde wind. Hij meldde dat hij een Little Cloud bij zich heeft. Ik was meteen enthousiast om die uit te proberen! De combinatie van 16 m2 speedglider en mijn lompe Kortelharnas leek me niet zo geschikt, dus ik mocht van Jeffrey de Connect Light lenen. Iedereen kwam mee naar de start om het spektakel gade te slaan. Het scherm werd meteen door een enorme windvlaag gegrepen en ont-oorde bijna een franse tandempiloot. Gelukkig kon ik hem snel onder controle krijgen en kon tamelijk relaxed wegstarten.

Nou was het feest! Lekker wendbaar en retesnel. Door de harde wind kon ik zelfs boven het fort uitkomen en maakte enkele close fly-bys. In de buurt van de start kon ik lekker hooken en liet de Spiruline hard aanduiken. Héérlijk! Bij de toplanding vergat ik even hoe snel het schermpje reageert op stuurbewegingen en flarede mezelf bijna achterover. Ik landde met een sliding, en zat op mijn kont. Maar dat smaakte naar meer! Met een enorme grijns liep ik de startplek op en besloot ´nog eventjes dan` te vliegen. Jammer, want de wolken zorgden voor zoveel schaduw dat de wind inkakte, net toen ik richting klif stuurde… Ofwel, ik zakte langzaam maar zeker weg en koos met spijt voor een landing op de kempiff. Wat het wel weer leuk maakte, is dat ik nu in het Laffe Teckel kamp kon neerstrijken, voor onze tentjes! Toen ik mijn final over het pad inzette zag ik de buurvrouw met een
fotocamera klaarzat, maar op het laatst bijna wegdook, want ik kwam wel erg dichtbij. De aardige dame, een Nederlandse, bood meteen aan om de foto´s te mailen. Lief! Later toen iedereen er weer was hebben we een paar flesjes bier en een droge worst soldaat gemaakt.

In het restaurantje aan het water kwamen we de buren weer tegen en aangezien Stefke de leptoppert onder de arm had, konden de foto´s meteen overgeheveld worden. Zie de link. Afijn, het loopt al tegen middernacht bij Cees en Ien, waar we naar Pinkpop kijken, en LUISTEREN, onder het genot van meerdere borrels. Straks is Jeffrey jarig! Dat gaat natuurlijk gevierd worden. Dus ik kan nu beter stoppen want binnenkort ben ik niet meer toerekeningsbatvaar…

HIER de foto’s.