Boven op de Furka-pas

Stefke typt:
Vandaag staat in het teken van het verkassen richting Oostenrijk.

Vanmorgen vroeg kon Annie niet meer slapen, en is om 8 uur gaan wandelen. Het was weer heerlijk weer, en Anne is naar het kapelletje voor Gluringen gelopen waar ze als kind met haar ouders ook geweest was. Ze heeft heerlijk gewandeld en was 9:15 weer terug. Ik had inmiddels ook de slaap ûût en had het ontbijt klaar staan, uiteraard met gekookt eitje en croissants.

Na het ontbijt hebben we het Romanov-kamp opgebroken, en zin we gaan afrekenen. Daar kwamen we in gesprek met de moeder van de eigenaresse van de kempif (zijn nederlanders) en toen hoorden we dat haar schoonzoon (dus de man van de eigenaresse) 5 weken geleden overleden was… Hij was bij de rivier gestruikeld, en met z’n hoofd op een steen gekomen van de rivieroever. Bewusteloos is ie in de wild stromende rivier gekomen en verdronken. Vreselijk. We konden het bijna niet geloven…

We hebben de kempert angetrapt en zijn oostwaarts gegaan. Over de Furkapas en de Oberalppas. Dat was weer zeer indrukwekkend en een hele mooie route. We hebben in Liechtenstein even een vignet voor de oostenrijks snelweg gekocht en vervolgens reden we Oostenrijk in. Het plan was om eerst naar het Brandertal te gaan, maar de enige kempif daar was heul klein en hutje-mutje… We zijn nog doorgereden tot aan het eind van het dal, maar helaas: geen kempifs meer. Bovendien beviel de sfeer ons daar ook niet zo. Het is een zeer smal dal, en de dorpjes ademen een sfeer uit als dat van een kuuroord… Gaf bij ons allebei niet een goed gevoel. Dus hebben we besloten om het volgende dal in te gaan: het Großwalsertal. Dit was eigenlijk onze bestemming van deze vakantie, na een tip van Juud en Daan.

Vlak voor dat we langs de berg slingerend omhoog zouden, stond er a een bord dat de weg versperd was door de weeks van 8 tot 17:00 uur. We zijn toch naar boven gereden, en vlak voor dat we bij de wegversperring zouden zijn, kwam een duitse auto ons tegemoet rijden en de man wuifde naar ons. We stopte, en de man vertelde dat de weg inderdaad versperd was tot 17:00 uur, maar dat hij geen zin had om te wachten en om ging rijden. Wij hadden alle tijd van de wereld, en omdat het al 16:30 was besloten we op een mooi plekkie te wachten.

16:50 hielden we het niet meer en zijn verder naar boven gereden. Daar stonden al wat auto’s te wachten, en het werkvolk was druk bezig de bende op te ruimen. Na 10 minuten konden we verder, en na wat passen en meten (tegemoetkomend verkeer was te vroeg gaan rijden) hebben we de kempert door de nauwe rijweg heen geloodst.

Al vlot waren we bij de kempif “Großwalsertal” en het is een super mooie kempif met één nadeel: heul veul nederlanders! Maar goed; dat wisten we van te voren. De kempif is wel skitterrond gesitueerd, en we hadden al gauw een prachtig plekkie gespot. Mazzel, want een paar uur geleden waren de mensen die daar stonden weggegaan. We staan aan de rand van een afgrond (goed de handrem er op!) en kijken vrij uit over de omliggende bergen en dalen.  De voorzieningen zijn ook uitstekend: goed sanitair, koud bier te koop; en wifi! Super!

Jut en Jul op nieuwe stekkie

We hebben de boel geïnstalleerd en hebben vervolgens de schaduw opgezocht met een koude versnapering, want het is smoorheet. We zagen een schitterende onweerswolk groeien boven ons, maar die is weer helemaal in mekaar gezakt. We hebben vandaag weer eenvoudig gegeten: soepje, broodje, droge worst en een ijsje. Het is nu 22:30, en nog heerlijk zwoel buiten. Annie zit in haar boek, en ik ben aan het webloggen. De rest van de kempif is volgens mij al te bedde, want het is heel stil…

HIER de foto’s van vandaag.