Stefke achterover in de full-stall

Voor de laatste keer deze vakantie gaat de wekker. Want vandaag is de laatste dag van de ZHT. Dus om 7 uur worden we wreed gestoord in onze slaap door de k*%W#t-wekker. Na wat gedraai en gegaap lukt het me toch om de oogleden voldoende te openen om wat te zien. Marianne besluit om nog even te blijven liggen en ik loop slaapdronken naar het toiletgebouw. Dit is overigens een typisch Frans toiletgebouw, want er is of veel te koud water of veel te warm, het is er altijd smerig/vies/bah en er liggen losse tegels. Onder deze tegels ligt het water en lichaamsresten van degene die voor je gebadderd heeft.

Maar dit ter zijde. Na het opfrissen en ontbijten zijn we tegen half negen opgepikt door de busjes van Vlaai-Leo en naar het hoofdkwartier gebracht. In 2 groepen, groep Cyril en groep Anthony, ook wel de ‘Watergroup’ genoemd. Waarom? Nou, omdat 3 personen van deze groep deze week in het water zijn terecht gekomen. Eerst Alex aan zijn reservescherm, toen Jasper (alleen zijn scherm) bij de landing en Tjitske is tot aan haar middel in het water geland. Maar dit terzijde. Tijdens de briefing wordt voor iedereen een individueel programma besproken en we krijgen te horen dat er in de loop van de middag een harde wind wordt verwacht. Dus moeten we tempo maken. Snel haasten we ons naar de bus en 20 minuten later staan we… in de wolken op de startplek. Het is er ook stervenskoud en gelukkg bied Jan mij zijn rompertje aan. De bewolking hangt zo laag, dat we niet kunnen starten. Iedeen kletst wat met elkaar en er wordt volop gespeeld met de altijd aanwezige hond met 2 verschillende kleuren ogen. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten, want er ontstaan gaten in de bewolking. Wij vakmensen, noemen dit een “window”. Snel maken we onze uitrusting gereed en al snel vliegen de eersten richting de box (denkbeeldig luchtruim waarin we onze kunstjes moeten vertonen).

Ik doe opnieuw de fullstall, want ik wil deze perfect beheersen. Gelukkig kom ik hoog in de box en kan zelfs 4 keer een fullstall doen. Het stallen is niet zo moeilijk, maar de tailslight (achteruitvliegen) wel. Maar uiteindelijk lukt het me een het geeft een voldaan gevoel. De rest doet ook zijn of haar kunstjes en na de breefing gaat iedereen snel weer naar boven voor de 2e vlucht. De verwachting is dat wind gaat toenemen, dus enige haast is geboden. Helaas lopen boven de koeien al scheef’ en kunnen we niet meer starten. Het Duitse suicide-team stuurt wel een paar arme cursisten naar beneden (wat niet weet, wat niet deert), maar wij gaan helaas weer met de bus naar Vlaai-Leo. Bij Vlaai-Leo worden de reddingsvesten ingeleverd, de video bekeken en het restant van de cursus betaald. We krijgen korting, omdat we vandaag niet volledig cursus hebben gehad. Na de gebruikelijke groepsfoto verlaten we het hoofdkwartier van Vlaai-Leo en gaat iedereen weer terug naar de kempif met gemengde gevoelens. Enigszins zijn we teleurgesteld dat we het programma niet hebben kunnen afmaken, anderzijds omdat de ZHT erg geslaagd was.

Op de kempif worden de vliegspullen weer ‘normaal’ gemaakt en een deel van de vrouwlui gaan wandelen. De rest blijft lekker op de kempif en geniet van de zon, koffie en de heerlijke preisoep van Jaqueline. Ze heeft zo’n 5 liter soep gemaakt voor iedereen en deze is schoon opgegaan. Verrukkelijk! Na het avondeten is iedereen weer in de LT-kennel gekropen om de ervaringen van deze geweldige leuke en vooral leerzame week met elkaar te delen. Ofwel, er worden opnieuw sterke verhalen verteld. Morgen verwachten we opnieuw een erg harde wind en zal er dus van het vliegen niet veel komen. Marianne en ik denken erover om dan de  keruven achter de auto te knopen om alvast richting het noorden te tuffen. Maar dat zien we morgen wel weer. Cheerio, Sjeeraar

Alweer heul veul mooie foto’ s