Jappie z’n dagverslag:

Vandaag werd ik wakker met een bewolkte hemel, die tussen de gordijnen door zichtbaar was. Ik heb heerlijk geslapen (1e pluspunt) vannacht – hoe moe je wel niet worden kan van niets doen! Olaf was blijkbaar eerder wakker geworden, want die was buiten mijn weten om, hongerig richting het ontbijt vertrokken. Snel de benodigde ochtendrituelen uitvoeren en dan schuif ook ik snel aan bij het ontbijt. Ook vandaag was het ontbijt weer zeer uitgebreid (2e pluspunt), alleen de koffie blijkt ook nu weer een schaars goed te zijn. Maar na de 5e nabestelling heeft iedereen voldoende en maken de teckeltjes zich op voor een nieuwe skidag.

Geen wonder dat de kerels zo lang wegblijven als ze moeten piesen

Vandaag staat Ehrwald op het programma, en na een kort ritje met de auto staan we allen bij het dalstation. Het zonnetje breekt weer wat door, dus ik besluit ook mee te gaan naar boven met het doel om de kwaliteit van de terraskoffie te keuren. Boven aangekomen zie ik als eerste het grote terras van de nieuwe Almhutte (een enorm groot en luxe ding waar de eigenaar zijn uiterste best heeft gedaan om de authentieke, prettige, kneuterige Oostenrijkse sfeer te frustreren). Maar goed, je wilt koffie en het terras is gelijkvloers met de lift (als half invalide ga je op dat soort bejaarde-zaken letten) en dus we wagen ‘t erop!

Ondertussen zijn mijn vriendjes al naar beneden verdwenen richting de stoeltjeslift en probeer ik de aandacht te trekken van het bedienend personeel. Na wat moeite heb ik dan een enorme kop koffie voor mijn neus staan, die ook nog eens goed smaakt (3e pluspunt)! Kijk dat is dan toch weer positief voor deze hutte. Ondertussen verstrijkt de tijd en na een 3e kop koffie begint het toch wel frisjes te worden. De bewolking wordt langzaamaan dikker en de wind begint steeds meer door te waaien. Op het moment dat ik wil besluiten om naar beneden te gaan, komen de teckeltjes op het terras voor de koffiepauze. Gelukkig besluiten ze zelf dat ze binnen willen zitten (4e pluspunt), want ik ben bijna tot op het bod verkleumd. De koffiebreak wordt in een rotgang genoten, dus nadat ik twee keer met mijn ogen heb geknipperd zijn ze alweer vertrokken. Na een toilet bezoek steek ik mijn neus buiten de deur en heb mijn keuze gemaakt, ik ga naar beneden: even opwarmen in het hotel.

Na een half uurtje en een kop “Schwartzthee”  ben ik ontdooid en besluit ik om het  dorpje Berwang te verkennen. Na een korte, maar erg mooie autorit door een sneeuwrijk dal (5e pluspunt),  kom ik aan in het dorpje. Even de auto parkeren op een van de vele parkeerplaatsen en de wandeling langs de vele kleine winkeltjes en de 5 sterrenhotels kan beginnen. Na ruim een half uurtje wandelen, geeft mijn scheenbeen aan dat ‘t genoeg is en loop ik terug naar de auto. Vervolgens de zelfde rit met de auto weer terug naar het hotel gemaakt. Daar even een kopje koffie genuttigd, en onder de douche gestapt. Het laatste deel van deze – steeds grijzer wordende – middag heb ik doorgebracht met een leesboek in de serre.

Tegen vijf uur druppelen de teckeltjes moe maar voldaan het hotel weer binnen (6e pluspunt). Op dit moment worden de foto’s bekeken en de dag nabesproken. Over een half uurtje weer een heerlijk diner (7e pluspunt)!

Zo zie je maar, ook als niet skiër zit zo’n dag als deze boordevol pluspunten!

En dan nu het dagverslag van de beter-validen:
Nou… Kort gezegd hebben we vandaag heeeeeeeeeeeerljk geskiet. Ehrwald blijft een super-leuk gebied. We hebben echter 1 smetje op het blazoen van deze geslaagde dag, maar dat gold maar voor 3 leden van deze groep: Anita, Olaf en Jeffrey. Anita en Olaf hadden namelijk een leuke sluip-door/kruip-door ski-route gezien op de kaart (de kaart die bovenaan de lift stond en zeer onbetrouwbaar bleek), en ik was zo dom om met ze mee te gaan… Beneden bij de meest rechtse lift kon je over een sneeuwbult naar beneden skiën op een pad met 2 loipes. En volgens mijn 2 secondanten leidde dit pad naar de skipiste 4 toe… Afijn, toen we 100 meter geprikt hadden ging het pad omhoog en moesten we zelfs lopen! En dat lopen is het volgende uur niet meer opgehouden… We moesten het hele pad omhoog sjouwen met de ski’s op de rug… Zwetend as een dijkwerker kwamen we uiteindelijk aan op het hoogste punt en konden de ski’s weer onder gebonden worden, en bereikten we via het gasthof “Alpenglühn” (waar we volgend jaar willen vertoeven in maart) al glijend de Alm waar de rest al op ins wachtten… Phoeh!

HIER de foto’s van vandaag.