Vanmorgen was het zoals verwacht bewolkt, maar droog. Vannacht was het stukken kouder als gisteren. 

Daniël en ik hebben gister al een visvergunning voor deze streek gekocht, dus wij zijn na het ontbijt gaan met de auto richting "Lac du Bouget" gereden. Dat is het grootste- en diepste meer van Frankrijk (147 meter diep!). We zijn begonnen met vissen in een klein riviertje dat uitmondde in het meer. De omgeving was prachtig, en we hebben het hele riviertje al vissend verkend. Afgezien van een klein ondermaats snoekje hebben we daar verder niets gevangen. 

We hebben het ook nog bij een haventje aan het meer zelf geprobeerd, maar daar hebben we ook niets kunnen vangen. Op dat moment belde Jasper op met de mededeling dat zij met de rest naar de startplek zouden rijden omdat het best vliegbaar leek. Waar wij stonden waaide het op dat moment erg hard, en zagen we de schuimkoppen op het water, en regende het af en toe. Daarom hebben wij besloten niet mee te gaan, maar gewoon verder te vissen.

We zijn daarna richting de Rhône gereden, en hebben de auto neergezet voor de mooie boogbrug van Lucey, en zijn naast de boogbrug naar beneden gelopen. Het is een hele mooie visplek, waar de Rhône zich een beetje splitst, waardoor smallere beekjes en stroompjes ontstaan, en plekken met sneller- en langzamer stromende stukken. Daarna hebben we de brug overgestoken en zijn we het daar `gaan proberen. De Rhône stroomt hier erg snel, dus de verwachting is dat de dikkere jongens gewoon in de Rhône zitten. Ik ging onder de peiler van de brug vissen en Daniël ging het een stukkie verderop proberen.

Ik had er een hard hoofd in dat we daadwerkelijk een vis zouden vangen vandaag, maar na een stief kwartiertje kreeg ik bij het binnenhalen van mijn "shad" (een rubber kunstvisje) een enorme klap op m'n hengel, en ging er een soort raket door het water... De slip van de molen gierde het uit en voor ik er erg in had was de kampioens-forel (want dat was !) langs de stenen bij de peiler gezwommen, onder een boomtak door die in het water lag en was de lijn vastgelopen. De regenboogforel zat dus vast tegen de steen aan, en was driftig aan het proberen lost te komen. Ik had geen landingsnet bij me, en snelde door het water naar de vis toe om hem te pakken (ten koste van een volgelopen laars), ik greep de lijn beet en pakte probeerde de vis te pakken. Op dat moment gaf de forel "een stoot gas" en was er vandoor. Ik maaide nog door het water en had hem bij z'n staart, maar er was geen houden aan. Toen ik de haak bekeek bleek dat ie compleet rechtgebogen was, en daardoor losgeschoten. Ik baalde enorm, want het was een joekel van regenboogforel met een lengte van meer dan 50 cm.! (zonder overdrijven). Daar hadden we met z'n vieren heerlijk van kunnen eten vanavond... Damned!!!

We hebben nog een flinke tijd gevist daar, en later nog  bij een stroomversnelling in de Rhône een poging gedaan, maar helaas... Geen vis meer.

We zijn toen richting landingsveld gereden en zagen dat Jacco, Jasper, Jochem en Harry in de lucht zaten. Cees zat op de bank op het landingsterrein en Jorden stond er ook.

Jacco doet even verslag van hun avontuur:

Het was de hele dag al redelijk droog geweest. En nadat Jasper en ik genoten hadden van een indoor tafeltennistoernooitje, met een Nederlandse winnaar, kwamen we Geert (onze parapent-god en tevens parapent leraar) tegen. Het waaide veel minder hard dan gister en de wind stond mooi op de berg gericht. We besloten het er op te wagen. Er is nog even gebeld met de katachtigen onder de de teckels (de vissers), maar die waren aan de waterkant zo in hun element dat ze niet mee wilden. Boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over wel 3 verschillende buien in de vallei voor ons. Na een korte periode van twijfel pakte iedereen toch zijn spullen en 10 minuten later waren Harry en Jacco airborne.... De achtergeblevenen wachtten nog op het goede moment om te starten... momenten die vrij spaarzaam bleken. Toen ze na een uur wachten met het busje beneden aankwamen begon natuurlijk de zon te schijnen. Dus hup iedereen weer omhoog en Harry en Jacco snelden naar de dichtstbijzijnde auto en reden Geert achterna. Boven aangekomen was de zon weer verdwenen achter de wolken, maar verder was het prime weer. Iedereen legde snel uit en al ras vlogen er 3 schermen boven starthoogte!!! De eerste echte vluchten waren een feit. Net geen duurvluchten maar Jasper had het toch nog weten te rekken tot 30 minuten. Op de landingsplaats waren de katachtige teckels met hun hengels en camera inmiddels aanwezig. De camera stond aan en Jacco - fotogeniek als altijd - besloot dan ook een van zijn beste en meest spectaculaire landingen ooit in te zetten..... die hij gelukkig zonder blessures overleefde.

Wat er nog restte voor deze dag was een restaurant vinden op 2de pinksterdag. Alle toeristen hadden frankrijk blijkbaar al verlaten. Alle hotels en restaurants waren namelijk dicht. Op één restaurantje na dat dapper weerstand bood aan het gebrek aan klandizie en door onze komst een topdag had. Het eten was het beste te omschrijven als bijzonder... Op de terug weg mocht Jacco voor het eerst van zijn leven nog in een zakje met een rietje blazen dat vast werd gehouden door een vriendelijk franse politie man (Ja die bestaan dus echt!). Er werd geen alcohol aangetroffen en 30 minuten later lagen alle teckels, al dan niet met demper, op één oor.

Daniël oefent op de start plek alvast de Paus landing, die iedereen hier toch wel in zijn bagage schijnt te hebben

Speciaal voor de voeten fetisjisten ( ;-) ) onder ons de schoen van Jacco met op de achtergrond de Rhône en le Columbier. Net rechts naast de schoen bevind zicht de landingsplaats.

Uitzicht over "Lac du Bouget"

Het dorpje (Ben de naam effe kwijt) waar we het laatste restaurantje gevonden hebben dat wel open was op de 2e pinksterdag.

Mooie brug over de Rhône.

Harry, Jorden en Jappie in de pizzeria.

Regelmatig viel de stroom uit tijdens ons bezoek, waarschijnlijk door sluiting in het neon-uithangbord dat behoorlijk aan het sidderen was...

Oant Moarn!